kalam mian muhammad bakhsh

سچیاں سُچیاں گلاں

 کنڈے سخت گلاباں والے دوروں ویکھ نہ ڈریئے

 پچھاں چلیے خون چوائیے جھول پھلیں تو بھرئیے

ہندے غرق جہاز دلاں دے لگدا کون کنارے

 پر اس دھن محمد بخشا جو ڈبے رب تارے

چار دیہاڑے عمر جوانی کر کے عیشاں موجاں 

سدا نئیں ایہہ دولت دنیا سدا نہ لشکر فوجاں

جس پاسے اشنائی کریئے پکا لاء یرانہ 

اوڑک پوے وچھوڑا اُس تھیں کر کے کوئی بہانہ

جے کوئی چاہوے وانگ محمد سرگردان نہ ہووے

سوہنیاں دی آشنائیوں چھپ کے بیٹھے نال آمن دے

kalam mian muhammad bakhsh

عاقل تھیں بے عقل سدا یا بھل گھئیاں سب گتاں 

ننگ ناموس سنبھال محمد دین سیانے متاں

ہالی لوک کریندے واہیاں سکدے دُھپے سڑدے 

سارے رنج نے بھل جاندے جد من بھایاں کر کھڑ دے

اکناں دی گئی کھیت کمائی چھیکڑ گڑے گوائے

پوری پئی پریت اُنہاں دی مردے باز نہ آئے

جس وچ گجھی رمز نہ ہو وے دردمنداں دے حالوں

بہتر چپ محمد بخشا سخن ایجھے نالوں

باغ بہاراں تے گلزاراں بن یاراں کس کاری 

یار ملے دُکھ جان ہمیشہ شکر کراں لکھ واری

ناریں پچھے لگ نہ مریئے چھڈ بچہ ایہہ کھیڑا 

سنبھل پیر ٹکائیے اتھے دنیا تلکن پیڑ

kalam mian muhammad bakhsh

کد کسے تھیں مٹ دی شاہا متھے دی لکھوائی 

حق میرے وچ ایویں آہی لکھی قلم خدائی

اول زہد ریاضت اندر بیٹھ کنارے گل کھاں 

دھپا مینہہ سیالے پالے سبھ سرے پر جھل کھاں

کمیں تے کنگال کمینے ایہہ گل کئیں نہ بھاوے 

دھی چوہڑے دی سید منگے فیر دیندا شرمادے

 توڑے ہووے پیارا کوئی محرم یار و چولا

فیر اغیار دسے اُس ویلے جدوں ملے خود ڈھولا

ویری دی کر ادب تواضع اپنی بھو گوائیے 

دشمن تھیں خم کھائیے ناہیں لسیاں زور نہ لائے

جگت زمانہ دُکھیں بھریا روون دھوون آہیں 

جے سکھ ہووے کتے ول وی تاں آدمیاں نوں نا ہیں

صبر پیار زہراں والا اول مشکل بھارا 

اوڑک نفع اجیہا کردا جیویں تریاق پیارا

دیدے دلبر ویکھن کارن بن دلبر کیوں رکھاں 

جنہیں اکھیں یار نہ دسے بھٹھ پیون اوہ آکھاں

ظالم درد وچھوڑے والا نام لیاں دل کنبے 

بری اُڈیک جدائی نالوں لوں لوں بلن النبے

یار یاراں ول جان ہکلے ہوراں سنگ نہ کھڑدے

چوراں ہار چوطرفی تک دے چھپ چھپ اندر وڑ دے

بس میرا کجھ وس نہ چلدا کیہہ تساڈا کھوناں 

لسے دا کیہ زور محمد نس جاناں یا روناں

آپو اپنے بول آوازے کوئی نہ کے جیہاں 

ہکناں دا مل مہراں موتی ہکنا دھیلہ پیتا

وقت جوانی ایس جہانی پنج ست روز عمر دے 

ایویں دکھاں وچ لنگھائے رو رو آہیں بھر دے

کوڑے بندے رب نہ بھاون میٹ زبان نہ رہندا 

گل اوہدی کوئی من دانا ہیں سب جگ جھوٹھا کہندا

توڑے لکھ افسوس بندے نوں لگے کم وہایاں 

ٹٹا لعل نہ جڑیا مڑ کے ہرگز پچھوں تایاں

توڑے کتے بن کے رہیے وچ وطن دیاں گلیاں 

درد جھڑکاں سہیے تاں وی فیر پردیسوں بھلیاں

سجن بھین بھرا نہ ہوؤن راضی جیس بھراؤں 

گھر آئے دا کرن نہ آدر کپن اوہدیاں واؤں

دوست یار کسے دا اکدن آدر بھاء نہ ہووے 

فیر اوہ مکھ وکھاندا ناہیں یاری تھیں ہتھ دھووے

kalam mian muhammad bakhsh

دنیا باغ پرانا بھائی نویں نویں پھل بندے 

پھلن ساتھ چنیندے بعضے کوئی اک روز وسندے

پٹیوں پاڑ شگوفے کڈھے پھل ہوئے رنگ والے 

مالی توڑ بازاریں سٹے بُرے وچھوڑے والے

آساں اُنہاں کد ملناں مڑ کے پئی ہمیش جدائی 

روون پھل محمد بخشا رج نہ شاخ ہنڈائی 

سخن کے دے ہیرے موتی کوئی جواہر لعلاں

اک دیوے اک شمع محمد اک چمکن وانگ مثالاں

لوئے لوئے بھر لے گڑیئے جے تدھ بھانڈا بھرناں 

شام پئی بن شام محمد گھر جاندی نے ڈرناں

درد منداں دے سخن محمد دین گواہی حالوں 

جس پلے پھل بدھے ہوؤن آوے باس رومالوں

kalam mian muhammad bakhsh

نیچاں دی آشنائی کولوں فیض کسے نہیں پایا 

کیکر تے انگور چڑھایا ہر گچھا زخمایا

رل سیاں پانی نوں ٹریاں کوئی کوئی مُڑسی بھر کے 

جنہاں دا بھریا محمد بخشا اور پیر دھرن جر جر کے

سکھاں نال لگائی یاری کرکے پریت پیاری 

فوج دکھاں دی بن تن آئی ماری جان و چاری

دلبر دے وچھوڑے اندر جے رہیا میں زندہ

ایس گناہوں آخر توڑی سدا رہواں شرمندہ

جو کتے تیرے در تے آئے اوہناں ذاتاں پاکاں 

تینوں جس پچھاتا ناہیں سر اُسدے تے خاکاں

سائیاں والے سدا سکھالے رب دے بالن دیوے 

مست الست شراب وصل دی ہر دم رہندے کھیوئے

kalam mian muhammad bakhsh

دنیا دی ہر مشکل تائیں دولت کرے آسانی 

ڈاہڈے قفل اُتارے ایہہ وی کنجی ہے رحمانی

باہجھ ادا آواز رسیلے لگدا شیر الوناں 

دُدھ اندر جے کھنڈ رلائیے میٹھا ہندا دوناں

حوراں تے غلمان بہشتی چاہے خلقت ساری 

تیرے باجھ محمد مینوں ناں کوئی چیز پیاری

دُدھ وجود تیرے وچ شیریں روغن دار سمانی

مرشد لاوے جاگ پریم دی تان جمیں دُدھ پانی

گل وچ پھا غماں دا گھت کے ذکروں چھک مدھانی 

ہمت نال محمد بخشا مکھن آیا جانی

پینگاں بوہت ہلارے چڑھیاں ٹٹ زمین تے چڑھیاں 

کڑیاں فیر نہ مڑیاں پیکے سوہریاں نے جد کھڑیاں

kalam mian muhammad bakhsh

نا اُمید سجن دے در تھیں نہ ہوساں نہ مڑ ساں 

کدے تے رحم پوئے گا اُسنوں ویکھ وبال اساڈے

کالی رات ہنیری اندر جے اوہ جھاتی پائے 

دن چڑھیا لو لگی شائد ایہہ بھلاوا جائے

جاں جاں اپنے آپے اندر جاء بندے دی ہوسی 

کر کر شادی کدی ہسے گا کدی غماں وچ روسی

جاں ایہہ اپنے آپوں نکلے نہ کوئی غم نہ شادی 

دوزخ دا کم خوشی جنت دی دوہاں تھیں آزادی

ہر اک اندر دوزخ جس وچ سپ ٹھوویں تے واسا

اس دوزخ تھیں جد باہر آویں خطرہ رہے نہ ماسا

جے آج باہر آیوں ناہیں دوزخ نالے جاسی 

ہر اک سپ اٹھواں ایویں روز حشر تک کھاسی

kalam mian muhammad bakhsh

دھیاں جے سو دولت رجیاں سو بھن گھر نہ پیکے

سوہریاں دل رخصت کریئے جو سر آوے دے کے

کئیں سنیاں گلاں اندر کوڑ طوفان بتھیرے 

پاؤ نوں سیر بناؤندی خلقت ابہر گھنے گھنیرے

جھوٹھے نغمے چاء اُٹھاون جس وچ سچ نہ ماسه

بیوقوف منن سچ اس نوں کرن سیانے ہاسہ

سنیاں گلاں تے کیہہ باور باجھوں علم کتابوں

جو عالم دے مونہوں سُنیاں سوئی کھری حسابوں

کیہہ ہویا ہے چہرہ ساڈا ہو گیا اے مردانواں 

جس دی نیت مرداں والی سویو مرد سانواں

کوئی کدھرے کوئی کدھرے آوے کوئی پچھے کوئی اگے 

جیونکر میل ویاہوں مڑیا آپو اپنی وگے

kalam mian muhammad bakhsh

کار کریں جو کہے کاریگر کریں ہنکار نہ کاروں 

عملاں تے دھر آس نہ ذرہ فضل منگیں سرکاروں

ہائے افسوس نہ دوش کسے تے لکھی قلم ربانی 

سجناں باجھ محمد بخشا زہر ہوئی زندگانی

مفت نعامت جس نوں لبھے اوہ نہ قدر پچھانے 

مرمر کے ہتھ آوے جس دے دائم قیمت جانے

مر مر اک بناون شیشہ مار وٹا اک بھن دے

دُنیا اُتے تھوڑے رہ گئے قدر شناس سخن دے

اوکھے ویلے کاری آوے بھلیاں دی آشنائی 

اڑیا آکھن دی لج پالن جو انسان وفائی

دنیا تے جو کم نہ آیا اوکھے سوکھے ویلے 

اس بے فیضی سنگی کولوں بہتر یار اکیلے

kalam mian muhammad bakhsh

شعر میرے اس ملک اپنے وچ مول نہ پاندے قیمت 

دور دوراڈے جس نوں لبھن جانے بہت غنیمت

کیسر ستا ہے کشمیرے پچھو مل لاہوروں 

پستہ تے بادام محمد سستے میلن پشوروں

کوئی کہندا پیڑ لکے دی کوئی کہندا اے چک 

اصلی گل محمد بخشا وچوں گئی اے مک

 ناں گھر چاہڑ ے ناں سکھ ڈٹھے نہ کجھ کھٹی کھٹی

نہیں کسے ول لہنا کوئی نہ چھڈ چلے ترٹی

نہیں کھلوناں لائی تینوں نہ ٹریاں پندھ مگدا 

مشکل کم پیار سر تیرے کوئی علاج نہ ڈھکدا

پکا پیر دھریں جے دھرنا تلک متاں جاوے 

سو اس پاسے بہے محمد جو سربازی لاوے

kalam mian muhammad bakhsh

دُنیا اُتے جیون میرا ہرگز کسے نہ کاری 

تو مطلوب دلے دا ہے میں تدھ نہ کیتی یاری

خوش آواز ہووے جے دُکھیا سروں ادا سہاوے 

پتھر دل نوں موم کریندا جاں کوئی قصہ گاوے

دنیا تے دل لان نہ چنگا بھٹھ اس دی اشنائی 

سب جگ چلن بار ہمیشہ نہیں بنا ہو کائی

یاری لاون جان بچاون کرن کمال بے کرسی 

اک مرے اک ہسدا اُتے اوہ جانے جد مرسی

سکیاں ویراں بھیناں تائیں پیری کاٹھ پوائے 

عیب گناہ ڈٹھے بن اکھیں ہتھیں سوئے لائے

بے مکی گھر روٹی ہووے دُکھ دُوجے نوں لگے 

ہر قیمت بدنامی دے کے چغلی مارن وگے

kalam mian muhammad bakhsh

ویراں بھیناں تے بھر جائیاں سبھیاں دی گل بھائی 

ہو بہو و سالاں ساری ورتی جس جس جائی

دنیا ڈاہڈی بوہتی دشمن بوہتے لوگ فسادی 

چیچی دا چاکاں بناون ہتھوں کچھ زیادی

یار یاراں ول تکدے تکن ناں جر سکن طاعت 

فتنه پاون شور مچاون گوشے کرن جماعت

بن کے ویری چاہڑ کچہری ایویں کرن خواری 

یاراں نالوں یار و چھوڑن بدیاں لان کواری

مہر محبت گئی جہانوں پیو پتر ہوئے ویری 

بھائی وانگ قصائی ہوئے مول نہ منگن خیری

یاراں یار پچھانن نا ہیں کیا صورت اشنائیاں 

فتنے شور فساد خصومت انتو انتان چائیاں

kalam mian muhammad bakhsh

درد فراق تیرے د مینوں تاپ رہوئے نت چڑھیا 

اوہو درد دوا اساڈی ہور نہیں کوئی اڑیا

لوڑن والا رہیا نہ خالی لوڑ کیتی جس سچی 

لوڑ کریندا جو مڑ آیا لوڑ اوہدی گھن کچی 

لکھ جہاز ایسے وچ ڈبے کیڑا پار اُتر دا 

ایسی ندی دیاں موجاں تک کے دل دلیراں بھر دا

دانش منداں دا کم نا ہیں دُنیا تے دل لاؤنا 

اس ووہٹی لکھ خاوند کیتے جو کیتا سو کھانا

جس چھڈی اے بچے کھانی سویو سگھر سیانا 

ایسی ڈائن نال محمد کاہنوں عقد بنانا

جے اک وال تیرے وچ میاں اپنی آپ خودی دا 

تاں وی بوہت مرگ نون بالن ا کے عیب بدی دا

kalam mian muhammad bakhsh

بابے نانک بانی اندر بات کہی یک رنگی 

وس ہونا مڑ جاندا ناہیں ، ریت سجن دی چنگی

تاج تخت سلطانی کج کے ٹھوٹھا پھڑن گدائی 

رکھ اُمید سجن دے در دی کٹن جو بن آئی

کر کر یاد سجن نوں کھاندے بھن بھن جگر نوالے 

شربت وانگ پیارے ہتھوں پیون زہر پیالے

فیر خلاصی منگدے ناہیں جو قیدی دلبر دے 

بھاری تھیں گل کڈھ دے ناہیں ہوئے شکار اس گھر دے

یاروں دسن میلے کالے اندر آب حیاتی 

ہونٹ سکے ترہایاں والا جان ندی وچ نہاتی 

شرم حیا نہ رہے کسے دا جھلن بدی نہ خواری 

دلبر باہجھوں صبر نہ کردے جنہاں لائی یاری

kalam mian muhammad bakhsh

جے اوہ جان پیاری منگے ٹٹ تلی تے دھر دے 

سر لوڑے تاں سہل پچھانن رتی عذر نہ کر دے

وچوں آتش باہروں خاکی دس دے حالوں خستوں 

جے اک نعرہ کرن محمد ڈھین پہاڑ شکستوں

ایویں کیویں مول نہ جانوں نت دا پھر آسمانی 

چڑھدے تارے تے مُڑ لہندے دائم سرگردانی

کھیڈ تماشے کارن ناہیں ویلے تنبو تانے

اک دھاگا بیکار نہ ڈسدا کون حکمت گھر جانے

حسن محبت سب ذاتاں دی اچی ذات نیاری 

نہ ایه آبی نہ ایہہ خاکی نہ نوری نہ ناری

حسن محبت ذات الہی کیا شاہ کیا چمیاری 

عشق بے شرم محمد بخشا پچھ نہ لاندا یاری

kalam mian muhammad bakhsh

جنس کو جنس محبت میلے نہیں سیانپ کردی 

سورج نال لگائی یاری کت گن نیلوفر دی

چن چکوراں دی کی یاری تک تک ہوندے دل خوش 

شمع پتنگاں دی کی نسبت اوہ کیڑے اور آتش

بلبل نال گلے آشنائی خاروں مول نہ ڈر دی 

جنس کو جنس محمد کتھے عاشق تے دلبر دی

آپوں چنگا جے کوئی ہووے ہر نوں بھلا تکیندا

آپ محمد کون مٹاوے لکھیا لوح قلم دا

کدے سیانا کریں سودائی دے کے مست پیالہ 

کدے جھلے نوں شربت دے کے ترت کریں سدھ والا

جاں دلبر دی زلفے اندر ماریں گنڈھ حسن دی 

خفقانی دی سنگل اندر پین سیانے بندی

سنگتی ساتھی لدی جاندے اساں وی ساتھ لداناں 

ہتھ آوے نہ فیر محمد جاں ایہہ وقت وہاناں

دم دم پین شراب غماں دی دم نہ مارن مولے 

وٹ جھلن وٹ پان نہ متھے واہ تنہاندے رُولے

مٹھا نشہ شراباں والا پر وچ ترونک پھکی 

بلبل نوں خوش صحبت گل دی بری کندے دی د کی

حال انہاں دا کس نوں معلم پھر دے آپ چھپایا 

دل وچ سوز پتگاں والا چہرہ شمع بنایا

ایسا صدق لیاون اُس تے سچے نال دھیانے 

اس بن باغ بازار نہ بھاون لاون اگ جہانے

چاندی پیر تکے جد چاندی جاندی جان بچاندی 

قد میں ڈھیندی عرضاں کہندی سجدیوں میں نہ چاندی